Hoi, ik ben Jacolien, 35 jaar, bedenker en maker van deze site en ik zal me even voorstellen. Of iig, ik wil je graag vertellen waarom ik deze site wilde maken.

Voor de buitenwereld had ik t voor elkaar: ik kocht een huis, had een leuke nieuwe relatie, een baan waar ik tot m’n recht kwam en ‘t gezellig had, een aantal goede vriendschappen. Maar vanbinnen vond ik t leven bij vlagen behoorlijk lastig, worstelde ik met een vol hoofd en gedachtes die me konden verwarren, vermoeien en bevriezen.

In maart 2020 werd het binnen een paar weken plotseling teveel, mijn hoofd stond niet meer stil, ik kwam niet tot rust en ik kon alleen nog maar huilen. En dan zit je ineens ziek thuis en begint de zoektocht naar herstel. Bergen aan opgekropte emoties spoelden in een verlammende golf over mee heen, emoties waar ik nooit echt mee had leren omgaan. Ben ik overspannen? Heb ik een burn-out? Wat moet ik nu doen, hoe werkt dit? Waarom voel ik me zo onrustig en kan ik niet ontspannen? Wat moet ik me al die emoties die er ineens zijn en ik niet meer kan wegdrukken en negeren? Gaandeweg blijk ik een angststoornis te hebben en ontdek ik dat ik wellicht toch wel hoogsensitief ben. Wat moet ik daar in vredesnaam mee aanvangen?

Zoveel vraagtekens in m’n hoofd, zoveel onrust en geen idee wat ik ermee moest doen.  Ik ging in therapie voor mijn angstklachten, maar vond het lastig om die theorie ook praktisch toe te passen. En daarnaast speelden er zoveel zaken op verschillende vlakken, dat ik die niet allemaal kwijt kon in de therapiesessies. ‘Maar hoe doen anderen dat dan?’ dacht ik. En dus ging ik op Instagram op zoek naar anderen die deelden over hun burn-out, angst en hoogsensitiviteit en las ik hier boeken over. In hun verhalen vond ik veel herkenning, ‘dit voelde ik ook!’ en ik vond woorden voor de warboel in mijn hoofd. Die herkenning was de eerste stap naar erkennen dat ik hier nu last van had en erkennen dat ik het niet meer kan en wil ontkennen. De verhalen van anderen hielpen mijn proces op gang. Door hoe een ander er tegenaan keek en mee omging, gingen er in donkere hoekjes binnen in mij lichtjes branden, kon ik steeds beter zien wat er nou eigenlijk allemaal gaande was. Door boeken te lezen over en door HSP, leerde ik hoe dingen voor mij op een bepaalde manier nou eenmaal zo zijn en kreeg ik handvatten aangereikt om er zelf mee om te gaan. Door te lezen over zelfcompassie, zag ik eindelijk in hoe belangrijk het is dat je liefdevol en helpend tegen jezelf praat.

You get the picture, verhalen van anderen over mijn worstelingen hielpen me op weg in mijn proces. En dat wil ik anderen ook graag meegeven.

Maar het was en is geen quick fix. Niet iedereen doorloopt hetzelfde proces, je zult je niet overal in herkennen. Alleen lezen en je ergens in herkennen is één ding, maar je leven verbetert pas echt als je zelf ook dingen anders gaat doen en je je mindset verandert. En ook hier geldt: een stap die voor de één veelbetekenend is, hoeft voor jou niet perse helpend te zijn.

En dan nog blijft het iets wat telkens weer je aandacht zal vragen, je valkuilen zijn nooit helemaal opgelost en af, er zullen ook steeds weer nieuwe dingen in beeld komen. Maar gaandeweg leer je wel manieren om ook dat aan te pakken i.p.v. het weg te stoppen. Je kunt beter door je emoties en worstelingen heen werken, dan eromheen en dat continu blijven doen.